My broken souvenirs

Door een griepje was ik onlangs een paar dagen geveld. Niets ernstigs, maar wel stevig genoeg om me een paar dagen thuis te houden. Mijn blaffende hoest werkte als een ratel-apparaat om voorbijgangers te waarschuwen voor mijn besmettelijke virus. Reden genoeg om me thuis op te sluiten en me op de bank te settelen.
Wat doe je dan, als je je op de bank hebt gevestigd? Tijd en gelegenheid te over om maar weer eens wat muziek uit de kast te trekken en die op te zetten. Eén van de cd’s die ik draaide, was ‘Onherroeplik’ van de Zuid-Afrikaanse dichter en zanger Gert Vlok Nel. Hij strooit zijn teksten in een vreemde mengelmoes van het Afrikaans en het Engels – als het even kan doet hij dat in één zin.
Ik werd opnieuw geraakt door het liedje ‘My broken souvenirs’, geschreven door Werner Theunissen. Wat me raakte, is de wat droevige setting en de wat trieste tekst. Wat denk je van een refrein als dit:

I’ve been crying today
Threw my memories away
Someting died, as I cried
For my broken souvenirs
As I reach for the sun
Find a place I belong
Now your one of my broken souvenirs

Tel daar de piano in mineur van Laurinda Hofmeyr bij op, en de tranen staan me in de ogen. Of zoals wijlen Martin Bril het zo mooi schreef: ‘Ergens aan de andere kant van de wereld, op de zuidpunt van een mij onbekend continent, bevond zich iemand die mij met halve woorden, een mespuntje ritme en verder alleen zijn stem wist te ontroeren, een wonder of niet?’
Reken maar dat het een wonder was. Veeg mij maar bij elkaar.