Ongeluk

Het is een jaar geleden dat ik werd geschept door een auto – bij de rotonde bij de Aegon, mijn toenmalige werkgever. Ik was bijna op het werk, maar ik zou het pand die dag niet binnengaan. Het was een bijzondere dag, waar ik lang niet alles meer van herinner. Het ongeluk zelf is niet opgeslagen in mijn geheugen.
Ik weet nog dat ik die ochtend naar het Aegon-gebouw fietste. Tijdens mijn fietstocht werd ik door de politie aangehouden, in een steegje dat mij vanuit de stad met de toegangsweg verbond. Ik moest dat steegje lopend verder afleggen, omdat het een looppad was en geen fietspad. Die opdracht vervulde ik. De rotonde naderend, stak ik mijn hand uit om het bescheiden verkeersplein over te gaan en naar de fietsenstalling te gaan.
Maar daar ben ik dus niet gekomen. Een automobilist keek niet mijn richting op, toen hij de rotonde afsloeg. Hij zag me niet en tikte me van mijn tweewieler af. Die botsing weet ik niet meer, dat is gewist van mijn harde schijf. Wat ik nog wel weet? Dat ik overeind werd geholpen door een Taizé-broeder, die bij de naastgelegen Belastingdienst werkte; ik zei: ‘He, een bekend gezicht.’
Een andere memorie? Dat iemand zei dat hij een ambulance had gebeld, en dat ik antwoordde dat zoiets niet nodig was. Een derde gedachtenis was een dienstmededeling dat mijn fiets in de stalling was gezet, gelijk links om de hoek. Het volgende moment werd ik wakker, op een rijdende groene brancard.
De broeders vroegen me of ik wist wat er was gebeurd. Dat wist ik niet, waarna ik werd bij gepraat over de situatie. Wat volgde waren wat kleine onderzoeken: de ribben, de ogen, de hersenen, alles werd gecheckt op eventuele schade. Gelukkig werd er niets gevonden, behalve gekneusde ribben. Ik moest het van de dokter maar twee weken rustig aan doen: geen werk, geen afspraken, lege agenda.
Opmerkelijk was dat ik in het ziekenhuis berichtjes van mijn collega’s kreeg, met de vraag hoe het met me was. Mijn collegae waren eerder op de hoogte van mijn ongeluk dan ikzelf; het gebeurde onder hun ogen, praktisch gezien. Ik kon meedelen dat het me goed ging, ondanks de situatie. Twee weken later kwam ik weer terug bij Aegon, toen ik weer gewoon kon slapen en bewegen.
Het ongeluk heb ik inmiddels ‘verwerkt’. Het enige wat ik jammer vind, is dat ik van de tocht in de ambulance niets kan terughalen. Mag je eindelijk mee met de ambulance…