Otto Frank

Anne Frank geldt als hét symbool van de Holocaust. Dat heeft zij mede te danken aan haar vader Otto, die als enige van de onderduikers uit Het Achterhuis de Tweede Wereldoorlog overleefde. Hij heeft Anne’s dagboek laten uitgeven. Na de publicatie van De Dagboeken van Anne Frank, schreven voornamelijk pubermeisjes naar ‘Pim’, zoals Anne haar vader noemde.
Eén van die voormalige bakvissen is Cara Wilson, die twee decennia lang een vriendschap per brief onderhield met Otto Frank. Terwijl Cara haar hart uitstort bij Otto, geeft de ‘geadopteerde grootvader’ dit meisje goede raad. Ontroerend, hoe zo’n vriendschap groeit en wordt onderhouden.
Cara Wilson, Amerikaans als ze is, heeft het gevoel dat zij bijzonder is. Dat zij de enige is met wie Otto een indrukwekkende kameraadschap onderhoudt. Dat zij de uitverkorene is. Hoe confronterend moet het bijna zijn geweest, toen Wilson op bezoek bij Otto merkte dat hij met veel meer mensen zo’n verhouding had. Talloze – met name – jongeren werden door de “grootvader” bemoedigend teruggeschreven.
Mooie man, deze Otto Frank.
Natuurlijk, hij is de vader van.
Maar wat mij betreft is hij held van beroep. Om meer dan één reden.