Platenbaas Wobbe van Seijen

Bij de brand op de Voorstreek ging de opslag verloren van platenbaas Wobbe van Seijen. Zijn privéverzameling, alles van zijn Universe-label. Zijn passie en zijn levenswerk.
Sinds de brand donderdag zijn pand aan de Voorstreek 16 in Leeuwarden verwoestte is platenbaas Wobbe van Seijen er nog niet wezen kijken. Hij durft het niet. Zijn telefoon neemt hij niet op, zijn laptop staat uit. “Ik had het niet gezien, ik wil het niet zien,” zegt hij. Hij schrikt van sirenes en vraagt halverwege het gesprek of het hier wat branderig ruikt.
Van Seijen is een legendarische muziekman in Leeuwarden. Zestig jaar zit hij in het vak. Toen hij twaalf was verkocht hij al singeltjes op de zaterdagmarkt van de Nieuweburen. Nu is hij 72. Een geschiedenis van muziekwinkels, tot en met Discus op Voorstreek 14 toe. Nummer 16, ernaast, wilde hij daarbij trekken, maar voorlopig was het een opslag. Ook heeft hij een eigen label, Universe, waarop muziek uitkwam van Herman Brood, Shakey Sam, Livin’ Blues. Daarnaast is hij uitgever van boeken met een spirituele, of religieuze strekking, want Van Seijen is een gelovig man.

‘Wobbe, je pand staat in brand’
Hij was donderdag bij een klant in Wijns, die ineens op zijn telefoon filmpjes liet zien. “Wobbe, je pand staat in brand,” zei hij. Geschrokken reed Van Seijen naar de stad, parkeerde thuis en liep – “dat was een zware tocht” – naar zijn zaak. “Ik dacht alleen maar, o God, o God, daar wonen mensen boven.” Zo ver kwam hij niet eens, de straat was afgezet. Hij kwam tot winkel TDC, waar een opvang was geïmproviseerd.
“Weet je, ik had nooit eerder een plaats waar ik al mijn materiaal bij elkaar neer kon zetten. Dat stond her en der. Pas toen ik dit pand kocht in 2016 had ik dat, voor het eerst.” Als hij de deur opendeed voelde hij “een golf van liefde voor al die platen en boeken die er stonden.” Hij lag wel eens op de bank die er stond, die nog van zijn moeder is geweest, alleen maar om zich heen te kijken.
Niet alles was koopwaar: aan sommige platen was hij zo gehecht dat mensen ze mochten bekijken, maar niet kopen. De Beatles in mono – mensen vroegen er wel eens naar, maar hij hield ze zelf. Hij had elpees uit de jaren zestig waar het verzegelingsplastic nog omheen zat – zelfs dat openmaken voelde als schennis.

‘Een donkere nacht’
“Het is mijn levenswerk,” zegt hij. “Het is passie. Mensen die geen passie hebben snappen zoiets niet. Laatst vroeg nog iemand wanneer ik zou stoppen met werken. Ik zei terug dat hij waarschijnlijk zijn werk nooit leuk heeft gevonden, een gemene opmerking, maar ik moest het toch zeggen. Zo iemand begrijpt het niet. Een schilder houdt toch ook niet op? Ik ben bezig met, zoals Dylan zegt, een Never ending Tour.”
Toen kwam die brand. De bewoners overleefden. Maar de opslag ging verloren. Alles van het Universe-label is weg, de zeldzame platen, de voorraad, alle boeken. “Er zijn ogenblikken dat ik er zo depressief van word, maar dat wil ik niet. Het is vreselijk, vreselijk, het is een stuk van mijn leven. Hoe ga je nu verder he? Als je veertig, vijftig bent kun je opnieuw een label opzetten. En toch, het heeft niet met leeftijd te maken. Ik ben nu gewoon zo aangeslagen, dat ik het vervolg niet kan vinden.”
Als gelovig man weet hij dat je je niet aan het aardse moet hechten, dat materie vergankelijk is. Maar dat werkt nu niet zo. Een auteur die hij uitgeeft schrijft veel over ‘loslaten’, maar toen Van Seijen hem belde om van de brand te vertellen zei hij: “Verdorie, begin daar niet over. Dingen als ‘misschien komt er iets anders voor in de plaats en is dit een nieuwe weg in het leven’ hoef ik nu echt niet te horen. Dat geklets van ‘Je kunt dingen dragen, je moet er doorheen’, misschien is het wel zo, maar ze moeten er op dit moment bij mij niet mee aankomen. Het is gewoon een klotestreek, dit is een donkere nacht voor mij.”
Het is heel dubbel, weet hij. Want aan de ene kant weet hij zich “gedragen door een enorme kracht”, aan de andere kant is hij opstandig. “Is dat nu een straf, nadat ik al die mooie boeken over jou (hij bedoelt de ‘enorme kracht’) heb gemaakt, die je ook nog hebben gepromoot,” denkt hij dan.
Toch weet hij: straks staat hij weer in de winkel. Er komt weer muziek. “Muziek is voedsel voor mij.”

Bron: Huis Aan Huis Leeuwarden