Producers

Het vak van muziekproducer is een vak apart. Sterker nog, er bestaan heuse opleidingen om Music Producer te worden. Bij de LOI kun je je inschrijven voor een thuisstudie van tien maanden. Maar je hebt natuurlijk ook producers die deze kunst in de praktijk hebben geleerd.
Muziekproducers zijn andere producers dan filmproducenten. Wie een film produceert, verzorgt vooral de financiële kant van de zaak. Je investeert in een film en hebt zodoende ook het nodige te zeggen over die film. In de muziek is een producer vooral een coach, of een speler-coach, iemand die adviezen geeft over arrangementen en instrument-gebruik, en soms ook meespeelt.
Sommige artiesten produceren hun muziek zelf. Bob Dylan doet dat bijvoorbeeld. Sinds jaar en dag produceert hij zijn eigen albums onder de naam Jack Frost. De naam refereert aan the personification of frost, ice, snow, sleet, winter, and freezing cold. He is a variant of Old Man Winter who is held responsible for frosty weather, nipping the nose and toes in such weather, coloring the foliage in autumn, and leaving fern-like patterns on cold windows in winter.
Zijn zoon Jakob maakte twee solo-albums, Seeing Things in 2008 en Women And Country uit 2010. Het eerste album werd geproduceerd door Rick Rubin. Die is bekend als hiphop-producer, maar ook de man die de American Recordings van Johnny Cash begeleidde. Die zesdelige reeks is de zwanenzang van Cash.
Women And Country is geproduceerd door T-Bone Burnett. Hij speelde midden jaren 70 in de begeleidingsband van Bob Dylan tijdens diens Rolling Thunder Revue. Ook is hij als producer verantwoordelijk voor August and everything after, het debuut-album van Counting Crows.
Of neem Joe Henry, die onder meer The Long Surrender van de Amerikaanse band Over The Rhine produceerde. Over die activiteiten schreef ik al eens eerder.
Producer Don Was maakte met Bob Dylan de plaat Under The Red Sky. Een album die het moet afleggen tegen voorganger Oh Mercy. Er zijn geruchten dat Was opnieuw met Dylan de studio in is geweest voor een nieuwe cd. Het zijn geruchten, we weten niet wat waar is. In 2009 produceerde Don Was het album Closer To The Bone, van Kris Kristofferson.
Op deze cd staat onder meer het nummer Good Morning John, over Johnny Cash. Kristofferson wilde dit nummer eigenlijk opnemen als duet met Willie Nelson, als eerbetoon aan hun fellow Highwayman. Maar Nelson wilde dat niet, want hij kon een zin als “I love you, John” niet door zijn strot krijgen. Op dezelfde cd staat Sister Sinead, over Sinéad O’Connor.
Sister Sinead gaat over wat er gebeurde tijdens The 30th Anniversary Concert Celebration. De kortgeschoren Ierse zangeres zou I Believe In You komen zingen, een gospel van de hand van Dylan. Maar Sister Sinead kwam niet aan zingen toe, ondanks het inzetten van de begeleidingsband – het publiek jouwde haar uit. Niet lang daarvoor had zij, verkleed als de Paus, de misstanden in de kerk willen aankaarten. Deze actie werd door de Dylan-fans blijkbaar niet geaccepteerd.
Na het citeren van Bob Marley’s War, werd O’Connor backstage opgevangen door Kristofferson. Zoals dat dan gaat.
Ernst Jansz, bekend als Doe Maar-frontman en bandlid van CCC Inc., produceerde albums van Bram Vermeulen, waaronder Tijd/ Vrije Tijd (1995). En Jansz was als producer ook verantwoordelijk voor Van Beusekom, een album van CCC en een hobbyproject van Jaap van Beusekom.
Producers. Mooi vak, mooie lui.