Revue

Dankzij de filmdocu Rolling Thunder Revue: A Bob Dylan Story by Martin Scorsese op Netflix is verschenen, is volop aandacht voor de Rolling Thunder Revue. En dan met name voor de optredens die in het najaar van 1975 werden gespeeld. Voor de tweede helft in april en mei 1976 is een stuk minder aandacht. Terwijl beide legs samen de Rolling Thunder Revue vormen. Het is interessant om beide touronderdelen gezamenlijk te bekijken.
De begeleidingsband van Dylan heette Guam, een eiland in Micronesië. Vanaf 1668 probeerden de Spanjaarden de Chamorro te bekeren. Tijdens de ruim twintig jaar oorlog die volgde werd de bevolking gehalveerd. Het eerste optreden van de Rolling Thunder was 30 oktober 1975 in Plymouth, Massachusetts, dezelfde plaats als waar de Pilgrim Fathers in 1620 aanmeerden met hun schip de Mayflower. Tijdens de tour beschilderde Dylan zijn gezicht, als een indiaan.
Is het hierom dat Dylan en Guam onder meer This Land Is Your Land van Woody Guthrie speelde?
De tour is een van Dylans meest geëngageerde concertreeksen. Hij speelde elke avond Hurricane, waarbij hij het publiek opriep om zich te roeren en macht uit te oefenen om Rubin “Hurricane” Carter vrij te krijgen. De zwarte bokser was onterecht veroordeeld voor een moord die hij niet had gedaan. Daarnaast speelde Dylan bijvoorbeeld ook The Lonesome Death of Hattie Carroll, over grootgrondbezitter William Zantzinger die zijn zwarte bediende Hattie Carrol vermoordde.
De beide concertreeksen van The Rolling Thunder Revue tonen ook een huwelijk in ontbinding aan. Tijdens de eerste reeks speelde Dylan nog het nummer Sara van het toen nog te verschijnen album Desire, over zijn vrouw Sara Dylan-Lownds. Bij de tweede concertreeks was dit nummer vervangen door Idiot Wind van Blood On The Tracks. Om nog maar te zwijgen van One Too Many Mornings (You are right from your side and I am right from mine, we’re both just one too many mornings…), It Ain’t Me, Babe en Just Like A Woman.
De verslagen naar aanleiding van de Scorsese-film en de cd-box doen feitelijk hetzelfde als wat Dylan zelf steeds doet: een aspect uitlichten van de waarheid. Daarmee lijkt de waarheid geweld te zijn aangedaan. Maar als je alle informatie naast elkaar legt, krijg je een helder beeld.
Zoals dat vaak gebeurt met geschiedschrijving.