Rijbewijs

Het is vandaag precies tien jaar geleden dat ik mijn rijbewijs haalde. Nog het heuse roze papiertje. Ik had mijn rij-examen aan het eind van de ochtend; nadat de rij-examinator had gezegd dat ik weer naar het startpunt mocht rijden, kwamen de huishoudelijke punten. Het bewijs van het CBR dat ik inderdaad mijn rijbewijs mocht ophalen. Naar huis en mijn ouders inlichten.
Nadat ik weer thuis was, spoedde ik mij naar het gemeentehuis. Tegen kwart voor drie vroeg ik aan de ambtenaar bij de afdeling voor rijbewijzen en identiteitskaarten, of zij het papiertje voor me in orde wilde maken. Ze leek niet zo heel erg blij, want haar balie zou om drie uur sluiten. En dat er dan vlak voor sluitingstijd iemand het lef heeft om haar nog aan het werk te zetten, kon ze niet waarderen.
Maar zij was een ambtenaar en moest ze doen wat ik haar vroeg. Dat deed ze dan ook. En zo liep ik een kwartier, twintig minuten later met mijn eigen rijbewijs naar buiten. Ik was de koning te rijk. Natuurlijk, ’s middags gelijk aan het touren geweest in de auto van mijn ouders. Zo gaat dat, gelijk ervaring opdoen in een “echte” auto, op de “echte” weg en geheel zelfstandig.
Vandaag dus tien jaar verder. Zoals met veel dingen, kan ik me haast niet meer voorstellen hoe het is om géén rijbewijs te hebben. Terwijl ik toch langer zonder rijbewijs leefde dan met een rijbewijs (19 tegenover 10 jaar). Doet dat er toe? Natuurlijk niet. Deze statistieken zeggen niks.
Een paar weken geleden heb ik mijn rijbewijs verlengd. Mijn papieren en bijna verlopen versie moest ik inleveren bij de ambtenaar in Leeuwarden. Ik mocht mijn eerste rijbewijs niet houden; de overheid vernietigt het voor me. In ruil voor het oude bewijs en met het betalen van 38,45 euro, kreeg ik mijn nieuwe rijbewijs. Ik kan hier weer tien jaar mee vooruit. Als ik in 2025 mijn rijbewijs moet verlengen, heb ik langer mijn rijbewijs dan dat ik zonder rijbewijs heb geleefd.
Maar dat is voor later ‘zorg’.