Rijbewijs

Een paar weken geleden ontving ik een brief van het RDW, de Dienst voor Wegverkeer. Deze overheidsinstantie kondigde aan dat mijn rijbewijs eind mei zou verlopen. En dat ik daarom actie moest ondernemen om mijn rijbewijs te verlengen. Alsof ik niet wist dat mijn roze papiertje zijn geldigheid verloor.
Ik haalde mijn rijbewijs in mei 2005, een periode waarin veel lopende projecten werden afgerond. In die periode slaagde ik voor mijn havo-examen. Het was mijn tweede middelbare school-examen. Drie jaar eerder, in 2002, haalde ik mijn mavo-diploma, als laatste van de mavo-lichting; het schooljaar erna werd voor het eerst het vmbo-examen afgenomen.
In dezelfde periode deed ik belijdenis van mijn geloof. De ochtend van mijn belijdenis werd een nichtje van mij gedoopt, ’s middags werd de aandacht op mij gevestigd.
Enfin.
Het RDW liet weten dat ik me moest melden bij het stadskantoor in Leeuwarden. Wel op afspraak, want het verlengen van een rijbewijs moet goed gereguleerd worden. Via internet maakte ik die afspraak, en zo mocht ik me vrijdagmiddag melden aan het loket. Bij de afdeling van de rijbewijzen.
Ik had alles bij me wat ik volgens de brief van het RDW moest meenemen: uiteraard de brief zelf, een pasfoto volgens officiële richtlijnen, mijn oude papieren rijbewijs en mijn paspoort. Voor de volledigheid had ik ook een afdruk gemaakt van de digitaal gemaakte afspraak, zodat mij niet kon worden gezegd dat ik geen afspraak had bij de ambtenaar van dienst.
Het rijbewijs werd door de juffrouw achter de balie nauwkeurig bestudeerd. Ze controleerde het nummer dat op het papier stond. Ik gaf haar voor de volledigheid ook mijn paspoort, dat ze voor de vorm ook even bekeek. Het was niet nodig om deze mee te nemen, gaf ze aan.
Nadat alle gegevens correct waren en mijn geboortedatum en adres waren gecontroleerd, overhandigde ik de mevrouw mijn pasfoto. Vervolgens moest ik het aanvraagformulier ondertekenen. Binnen de lijntjes, werd mij vriendelijk doch dwingend verzocht.
Toen alle formaliteiten waren afgerond, zei de ambtenaar: “Dan gaan we nu over tot de betaling.” Het klonk alsof ik weer examen deed. ‘Doe daar maar even de hellingproef.’ ‘Kunt u hier ook fileparkeren?’ ‘We gaan hier maar even keren op de weg.’
Voor het nieuwe rijbewijs moest ik 38,45 euro betalen. Een opmerkelijk bedrag, want het is nergens op afgerond. Geen 40 euro, zelfs niet afgerond op 50 cent. Maar wie was ik om daar over iets te melden? Blijkbaar vindt de overheid het belangrijk om een vreemd bedrag te vragen, om zo te laten zien dat het bedrag is opgebouwd uit verschillende elementen en de burger dus geen loer wordt gedraaid.
Maar misschien wordt de burger op deze manier juist wel een loer gedraaid.
Nadat het pinapparaatje de betaling had goedgekeurd, overhandigde de juffrouw mij de pinbon en het afhaalbewijs. “Volgende week vrijdag ligt het nieuwe rijbewijs voor u klaar bij de ontvangstbalie. Misschien ook wel eerder, maar dan krijgt u een sms van ons. U moet uw oude rijbewijs meenemen om in te leveren.”
Dat was een tegenvaller. Ik was gehecht aan mijn papieren versie. Een tastbare herinnering aan vervlogen dagen. Maar helaas moet ik me voegen in de vaart der volkeren. Ook voor mij geldt de regel dat het verleden moet worden ingeleverd en ik met een soort creditcard me moet identificeren aan de wegpolitie.
Binnen tien minuten was ik klaar. En met bijna veertig euro minder. Minister Schultz van Haegen mag blij zijn met zo’n plichtsgetrouwe burger als ik.