Roeselare

De dame die ik kwam te spreken, kwam uit het Groningse dorp Marum. Maar haar tongval was verre dan Gronings, het deed me eerder denken aan het Zeeuwse dialect. Dus ik vroeg deze mevrouw waar ze oorspronkelijk vandaan kwam.
West-Vlaanderen, vertelde ze. Specifieker, ze was geboren en getogen in Roeselare, in de buurt van Brugge. Ha, dacht ik, dit dorp ken ik. In dit dorp woont het multitalent Willem Vermandere. Onlangs had ik zijn autobiografie ‘Thuis en nog veel verder’ gelezen. Voor een halve euro op de kop getikt bij de plaatselijke kringloopwinkel.
Zoiets verbindt, het noemen van een gemeenschappelijke kennis. Of nou ja, kennis? De artiest Vermandere is een naam die we beiden kennen. Het leverde een aangenaam gesprek op. Dat was zonder Vermandere mogelijk niet gelukt.
Roeselare, dus. West-Vlaanderen.
Het deed me ook denken aan een gesprek dat ik een aantal jaar geleden heb gevoerd in de trein. Ik was op weg van Zwolle naar Hardenberg voor een vergadering. Met mijn reisgenoot had ik het over theologie. Een man in de vierzitsbank naast ons, ving wat op en mengde zich in ons gesprek. Ook hij kwam uit West-Vlaanderen en moest zijn best doen om Nederlands te spreken. Het West-Vlaams is toch een geheel ander dialect.
Deze West-Vlaming vertelde over zijn verloren geloof. De katholieke kerk had voor hem afgedaan. En God ook, dat was een idee van ons mensen, aldus de mede-treinreiziger.
Toen kende ik Vermandere nog niet. Ook hij had het geloof van de katholieke kerk vaarwel gezegd, met zoveel woorden. Of deze West-Vlaamse Groningse ook haar geloof was kwijtgeraakt, heb ik haar niet gevraagd.
Misschien komt dat nog.