In Berlijn is vrijdag een van de laatste linkse bolwerken ontruimd. Het gaat om Liebig 34, een voormalig kraakpand, nu een feministisch-anarchistisch woonproject.

Berlijn heeft in een paar dagen tijd al 83.000 eenmansbedrijfjes en kleine ondernemingen een eenmalige uitkering geschonken. Daarmee loopt de stad voorop in het plan van de Duitse overheid om de acute financiële nood bij ondernemingen door de coronacrisis weg te nemen.

Cees Nooteboom twijfelt weleens of Nederlanders nog zitten te wachten op zijn boeken. In gesprek met HP/De Tijd wordt opgemerkt dat Nootebooms boeken in allerlei talen uitkomen en dat hij op belangrijke internationale boekenbeurzen staat, maar volgens Nooteboom is een recensie in Nederlandse kranten amper te vinden. Toch relativeert Nooteboom het zelf ook. “In Nederland heb ik alle belangrijke literaire prijzen gehad.”

Het is vandaag precies vijftig jaar geleden dat Martin Luther King werd vermoord. De charismatische baptistendominee werd in Memphis doodgeschoten op het balkon van het Lorraine Motel door James Earl Ray. De zwarte voorganger was een (klein)zoon predikanten van de Ebenezer Baptist Church te Atlanta (Georgia).

Ik heb wel wat met de stad Berlijn. Een stad waarin de (Europese) geschiedenis tastbaar aanwezig is. Ook een stad met veel kunst en cultuur, graadmeters van de stand van zaken. En het is de stad waar ik meeste tijd in den vreemde heb doorgebracht.

Berlijn geeft een recent teruggevonden deel van de Berlijnse Muur een beschermde status. Het gaat om een stuk Muur dat amateurhistoricus Christian Bormann 18 jaar geleden vond op een braakliggend terrein achter treinstation Schönholz. Volgens mij gaat het om een ander restant dan dat in augustus 2016 werd gevonden.

Bij de Gedächtniskirche in Berlijn is een trappenmonument onthuld. Aanleiding is de herdenking van een terroristische aanslag op de kerstmarkt van precies een jaar geleden. Een afgewezen asielzoeker reed met een vrachtwagen in op het publiek. Op de trappen van het monument zijn de namen van de slachtoffers gegraveerd, en er zijn witte rozen neergelegd en kaarsen bij geplaatst.

Hoe het precies kwam, weet ik niet meer. Maar ik moest opeens denken aan Marta, mijn “collega” van Gesellschaft für Europabildung (GEB) in Berlijn. In januari 2014 was ik in Berlijn, waar ik een soort buitenlandstage kon opdoen, een maand lang in een Europese stad wonen en werken, in het eigen vakgebied. In mijn geval dus de journalistiek; toen ik de naam van Berlijn hoorde vallen, luisterde ik niet meer naar de andere Europese steden. Mijn keuze was snel gemaakt: ik zou een journalistieke klus gaan doen in de Duitse hoofdstad.

Vandaag is het precies 75 jaar geleden dat in Berlijn de zogenaamde Wannseeconferentie plaatsvond. Tijdens deze vergadering werd een ‘definitieve oplossing’ voor het ‘Jodenvraagstuk’ gezocht. En gevonden, de vijftien aanwezigen hadden slechts twee uur nodig voor het grote antwoord. De bijeenkomst was onder leiding van nazileider Reinhard Heydrich en vond plaats in Villa Marlier aan de Wannsee.

Vorig jaar werd de eerste week van het nieuwe jaar geteisterd door ijzel. Het noorden, dus ook Leeuwarden, was bedekt met een laagje ijs. Op de autowegen en fietspaden, wel te verstaan. Dat waren bijzondere dagen; ik kan me niet herinneren dat mijn leefomgeving zo te lijden had onder zo’n weersomstandigheid. Maar misschien heb ik wat dat betreft ook wel een slecht geheugen.