Sinds kort ben ik in het bezit van drie naar sigaren ruikende boekjes. Dat ze naar sigaren ruiken, is geen verrassing. De boekjes lagen in de ramsj-hoek van de Tabaksspeciaalzaak van de Graaf te Meppel. Liefhebbers van een goede sigaar, houden doorgaans ook van prima literatuur. Of het andersom ook zo werkt, daar ben ik nog niet helemaal achter. Op voorhand sluit ik ook niets uit, totdat het tegendeel bewezen is.

Boudewijn Büch was een boekenliefhebber. Een bibliofiel was hij. Hoewel dat woord eigenlijk de lading niet dekt. Nee, volgens Büchs biografe Eva Rovers leed de schrijver en boekenliefhebber aan bibliobesitas. Een samentrekking van de woorden ‘biblio’ (boeken) en ‘obesitas’ (overgewicht). Büch had overgewicht aan boeken: minstens tienduizend banden stonden tegen zijn muren. Onder meer in zijn columns en bij zijn televisie-optredens bij Barend en Van Dorp, vertelde Büch vol passie over boeken.

Het was Fernanda, die zich door het hele huis liep te beklagen omdat men haar had opgeleid voor koningin en ze nu geëindigd was als dienstmeid in een huis vol gekken, met een luie, heidense, liederlijke echtgenoot die languit op zijn rug ging liggen wachten tot het brood uit de hemel kwam regenen,

Veertien jaar geleden is het. Die 23e november 2002 werd Boudewijn Büch dood aangetroffen in zijn bed, overleden aan een hartstilstand. Boudewijn Maria Ignatius Büch, zoals in zijn paspoort stond, is 54 jaar geworden. Ter gelegenheid van deze veertiende sterfdag van Büch, verscheen vorige week de biografie Boud van Eva Rovers.