De gemeente Heerenveen heeft een historisch stukje grond verkocht. Het gaat om een gedeelte uit het Kleasterpad, dat ooit heeft toebehoord aan de Ridderlijke Duitsche Orde. Op dit stukje grond stond naast de begraafplaats een kerk en een klooster. Beide gebouwen waren eigendom van aan de Ridderlijke Duitsche Orde. We hebben het dan wel over de periode tussen 1240 en 1580 – het is dus alweer even geleden.

Elf jaar geleden viel 25 mei ook op een woensdag. Het was een doordeweekse dag, maar voor mij niet zomaar een dag. Het was de dag dat ik mijn rijbewijs behaalde. Ik kreeg als bewijs van mijn slagen nog het bekende roze papiertje, wat ik moest inleveren om mijn rijbewijs te verlengen. Vorig jaar, na tien trouwe jaren, wisselde ik de papieren versie in voor een plastic variant van pinpas-formaat.

Even was ik weer in Heerenveen, de plaats waar ik geboren en getogen ben. Opmerkelijk dat zo’n plaats (een stad is het niet, maar het is te groot voor ‘dorp’) in al die jaren zo weinig verandert. Sommige dingen zijn wel aan verandering onderhevig, zoals het bosschage dat een grasveldje wordt. Maar dan heb je het over details, feitelijk.

Tijdens een presentatie aan mijn nieuwe werkgever, presenteerde ik mezelf als ‘mediapersoon’. Deze geuzennaam heb ik overgehouden aan mijn werk bij Omroep LEO. Tijdens een radio-interview met Jitske Eizema van de Fryske Frijheids Partij, betitelde zij mij als zodanig.
Terwijl ik de groep toesprak, dacht ik aan een interview met mezelf. Ik maakte dit vraaggesprek ooit voor een jobcoach in Heerenveen. Ik zal niet het hele artikel plaatsen, hoewel een aantal citaten wel interessant zijn.

Het leuke van de wisseling van jaargetijden, is dat elk nieuw jaargetijde je de geuren weer doet ruiken. De herfst ruikt weer onverhoeds heerlijk. En het doet me denken aan die fietstochten tussen Heerenveen en Mildam, als ik elke dinsdagavond weer op en neer ging voor een training.

Voor een lezing over Bob Dylan, trok ik gisteravond naar Amersfoort. Het geografische midden van Nederland. De lezing vond plaats in de plaatselijke Volksuniversiteit, in een straatje met allemaal woonhuizen waar in een aantal een maatschappelijke functie hun functie vervulden. Waaronder dus een volksuniversiteit.

Het is vandaag precies tien jaar geleden dat ik mijn rijbewijs haalde. Nog het heuse roze papiertje. Ik had mijn rij-examen aan het eind van de ochtend; nadat de rij-examinator had gezegd dat ik weer naar het startpunt mocht rijden, kwamen de huishoudelijke punten. Het bewijs van het CBR dat ik inderdaad mijn rijbewijs mocht ophalen. Naar huis en mijn ouders inlichten.

Vandaag tien jaar geleden, 15 mei 2005, deed ik Openbare Geloofsbelijdenis. Het was een bijzondere dag; ’s ochtends werd een nichtje (oomzegger) gedoopt in de kerk van Steenwijk, ’s middags deed ik mijn belijdenis in de kerk te Heerenveen. Ds. Bram Beute, toen predikant in Sneek, leidde de belijdenisdienst, omdat hij “mijn” gemeente te hulp was geschoten na het vertrek van Arend van Essen.

Ik reisde vorige week van Heerenveen naar Leeuwarden. Vanaf het station zou ik een stukje met de stadsbus gaan. Vanwege de kou had ik een sjaal omgedaan, maar die sjaal tijdens de treinreis op het tafeltje gelegd. Eenmaal in Liwwadden aangekomen, klapte ik het tafeltje weer tegen de stoel voor mij en liep -zonder sjaal- de trein uit.

Gisteravond zond de Vara de documentaire ‘Moeders springen niet van flats’ uit. Elena Lindemans gaat in deze documentaire op zoek naar het verhaal van haar moeder. Zij was psychisch zó ziek, dat euthanasie de enige oplossing voor haar leven was. Toen artsen euthanasie weigerden, besloot moeder Lindemans zelf haar leven te beëindigen.