Eergisteren schreef ik over Ingmar Heytze en zijn angst om te reizen. Zoals het een schrijver/dichter betaamt, is deze hodofobie (reisangst) behalve een lastig element, ook een bron om over te publiceren. Een lastig element, omdat “reiswee” je binnen een cirkel rondom je eigen stad houdt. Je komt niet zomaar buiten je vertrouwde cirkel, zonder dat je daar lichamelijk last van ondervindt. Maar het is juist deze angst waar je óók over kunt schrijven.

Deze week heb ik het boek Reisoefeningen van Ingmar Heytze gelezen. Het is zijn verslag van hodofobie, reisangst. Of ‘Reiswee’, zoals de Utrechtse dichter het zelf omschrijft. Hodofonie is de angst om op de weg te zijn. Bij Heytze uitte deze fobie zich dat hij zo dicht mogelijk in de buurt van huis wilde blijven.

Voor een huismus als ik, is reizen door Nederland iets wat ik niet veel doe. Het is bij mij niet zo erg als bij de Utrechtse (stads)dichter Ingmar Heytze. Hij leed jarenlang aan hodofobie, reisangst. Heytze durfde zijn eigen stad niet uit. Reisangst ken ik niet, wel het verlangen om zoveel mogelijk in mijn eigen stad Leeuwarden te blijven. De stad uit is een noodzakelijk kwaad: als het niet hoeft, verlaat ik de stad ook niet.

Plaatsen, plaatsen.
Waar ik at, waar ik sliep, waar ik liefde vond.
Met een bas om mijn nek voor de meisjes stond.
Die plaatsen.

Aldus Henny Vrienten in het nummer ‘De namen en de plaatsen’. Dit nummer is te vinden op zijn solo-cd ‘En toch…’ uit 2014. Je komt in je leven in plaatsen waar je nooit van hebt gehoord, zeker als muzikant. De meest opmerkelijke namen liggen dan letterlijk op je route. Soms te zot voor woorden, laat staan dat je ze onthoudt.