Wij offerden aan goden
ons leven en ons bloed.
Wij ademden ten dode…
Toen kwam ons tegemoet
de bode van het Woord;
en heeft met ons gebeden
en bracht ons in de vrede.
Dank God voor Willibrord!

Vergeet niet hoe wij heten:
wij zijn naar U genoemd.
Zoudt Gij ons niet mee rweten,
dan waren wij gedeomd
te sterven aan uw leven;
maar zo Gij ons gedenkt
is er een eeuwig even,
een ogenblik gegeven,
een paasdag die ons wenkt.

Het woord dat u ten leven riep
is niet te hoog, is niet te diep
voor mensen die ’t zo traag beamen.
Het is een teken in uw hand,
een licht dat in uw ogen brandt.
Het roept u dag aan dag bij name.

Het brood, het goede brood,
dat redt ons van de dood
en houdt ons het leven,
het is van God gegeven.

U komt de lof toe, U het gezang,

Totterdood terneergeslagen
moest ik leven, totterdood.
Want in onze levensdagen
heerst het kwaad en maakt zich groot.
Maar Gij zwicht niet voor de zonde
en Gij buigt niet voor de nacht –
die het duister hebt gebonden
en het licht teweeggebracht.

De aarde is vervuld
van goedertierenheid,
van goddelijk geduld
en goddelijk beleid.

De toekomst van de Heer is daar
en voor zijn voeten uit
gaan vrede en rechtvaardigheid
als bruidegom en bruid.

Nu Gij de dood zijt ingegaan,
zie ik uw kruis, o Christus, staan
in ’t hart der aarde: ’s mensen haat
weerstaat Gods liefde metterdaad.

Heilige God, geprezen zij
uw komst door alles heen,
uw Woord van alle eeuwigheid,
dat tussen ons verscheen.