Gisteren speelde Bob Dylan zijn laatste show van zijn tweede Europese tournee van dit kalenderjaar. De Ierse stad Kilkenny gaf het podium aan de meester, net als aan Neil Young. Beide muzikale grootheden traden twee dagen eerder ook al samen op tijdens het Hyde Park-festival in Londen. Die eerste gezamenlijke avond leverde geen duet op.

Ruim twee jaar is aan het project gewerkt. Maar nu is het resultaat daar: een speciaal album waarop poëzie van Johnny Cash op muziek is gezet. John Carter Cash, de zoon van Johnny en zijn vrouw June Carter, is een van de producenten. Na de dood van zijn ouders, vond de producer de gedichten. Ook zijn laatste gedicht, dat hij vlak voor zijn overlijden in 2003 schreef, is op muziek gezet.

Gisteravond zat ik opnieuw bij CCC Inc., ditmaal een optreden in de Accent-zaal van De Harmonie in Leeuwarden. Vorig weekend zag ik de mannen ook al twee keer. En in alle drie de gevallen speelden ze hun nieuwe live-versie van You Ain’t Goin’ Nowhere. De mannen namen ook een versie op, die uiteindelijk op ‘Optredens en vakantiehuisjes’ verscheen, Volume X uit de verzamelbox van CCC.

Op de radio zong Mathilde Santing het liedje Big Yellow Taxi van Joni Mitchell. Santing zong het liedje in het kader van het thema ‘Protestsongs’. Ik moest gelijk denken aan de versie van “protestzanger” Bob Dylan. Zijn versie is terug te vinden op de elpee Dylan uit 1973. Begin jaren zeventig had Dylan onenigheid met zijn toenmalige platenmaatschappij Columbia Records, waarna David Geffen van Asylum Records de zanger contracteerde. Omdat Dylan nog een contractuele verplichting had bij Columbia en deze niet zou inlossen, kwam Columbia met een album met restjes uit de opnamesessies voor Self Portrait en New Morning. Eén van die restjes is Big Yellow Taxi.

In 2006 verscheen het album Umoja van BLØF. Umoja betekent in het Swahili: ‘saamhorigheid, eenwording en eenheid’. Umoja telt dertien nummers uit dertien verschillende landen die in samenwerking met lokale artiesten waren opgenomen. Eén van die nummers is Hemingway, waar ik aan heb moeten denken bij het lezen van Amerikaan in Parijs (A Moveable Feast) van Ernest Hemingway.

Al een paar dagen loop ik met het liedje People Get Ready in mijn hoofd. Voor een deel is daar mijn werk verantwoordelijk voor. Een functionele knop waar ik dagelijks mee werk, heet ‘Ready’. Een andere belangrijke reden is het luisteren van The Bootleg Series Vol. 11. Deze aflevering uit Bob Dylan’s “muzikale prullenbak” bevat alle opnames van de periode net na zijn motorongeluk. In die maanden bivakkeerde Dylan samen met The Band in de kelder van Big Pink, een groot roze geschilderde woning in Woodstock.

ACHTERGROND Kenners hadden de bootlegs allang, maar nu, na 47 jaar, zijn eindelijk alle 139 nummers die Bob Dylan en The Band opnamen in de kelder van een roze geschilderd huis legaal uitgebracht. Gijsbert Kamer legt uit wat het belang is van The Basement Tapes.
Lees verder in De Volkskrant

Het zijn dure tijden voor de fans van Bob Dylan. Dit weekend verschijnt The Basement Tapes Complete, in verschillende edities. En volgend weekend verschijnt ‘Lost on the River’, een album met teksten van Dylan uit de Basement-periode, op muziek gezet en uitgevoerd door onder meer Elvis Costello en Marcus Mumford.

LEEUWARDEN Vier nieuwe, nog nooit officieel uitgebrachte opnamen van Bob Dylans The Basement Tapes sessions zijn donderdag en vrijdag online verschenen op Amerikaanse muziekwebsites. Het gaat om de folktraditional 900 Miles From My Home, de John Lee Hooker-song Tupelo Blues, de traditional Ain’t No More Cane en een afwijkende versie van het al bekende, door Dylan zelf geschreven Yea! Heavy And A Bottle Of Bread.

Het nieuwe culturele seizoen is begonnen. Zulke momenten zijn een aanleiding om lijstjes te maken. Wat verwacht je van het nieuwe seizoen? Welke culturele hoogtepunten verwacht je? Ik vind het lastig aan te geven, wat ik ga doen en wat ik kan verwachten. Het mooiste zijn de dingen die je niet verwacht.