De Summer Of Love gaat aan Dylan voorbij. Terwijl Sergeant Pepper de rest van de muziekscene bekeert tot sitar, trompetten, geluidsexperimenten, strijkers, studio-effecten en psychedelica überhaupt, zit Dylan met The Band maandenlang op het platteland en speelt hij in de kelder van de Big Pink antieke folksongs en countryliedjes, en knutselt hij een stuk of zeventig eigen liedjes die tegelijkertijd fris en ouderwets klinken: de legendarische Basement Tapes.

Zaterdag is het de nationale feestdag in de Verenigde Staten van Amerika. De Amerikanen vieren Independence Day, ter viering van de aanname van de Amerikaanse Onafhankelijkheidsverklaring van 4 juli 1776. In deze verklaring werd de onafhankelijkheid van de VS tegenover het Koninkrijk Groot-Brittannië bevestigd.

Dylan Hurt in Cycle Mishap, meldt de New York Times van 2 augustus 1966 in een klein, nietszeggend artikeltje op bladzijde 25. In de nasleep van dat mythische motorongeluk verdwijnt Dylan voor meer dan een jaar van de radar. Bijna twee jaar na de crash, in juli ’69, verschijnt de eerste echte bootleg in de rockhistorie, The Great White Wonder, en krijgen we enig zicht op wat Dylan in de zomer van ’67 in dat Grote Roze Huis op het platteland heeft uitgespookt.

Gisteren speelde Bob Dylan zijn laatste show van zijn tweede Europese tournee van dit kalenderjaar. De Ierse stad Kilkenny gaf het podium aan de meester, net als aan Neil Young. Beide muzikale grootheden traden twee dagen eerder ook al samen op tijdens het Hyde Park-festival in Londen. Die eerste gezamenlijke avond leverde geen duet op.

Charles Beterams en Tom Willems zoeken fans van Bob Dylan. Ze zijn op zoek naar informatie over de bootleg Little White Wonder. Het gaat om de versie met de hoes met de grote, zwarte letters. Beterams voor een boek over bootlegs van Nederlandse bodem en Willems werkt aan een boek over Bob Dylan in Nederland.

Het is een goede dag vandaag om Music From Big Pink te draaien. Deze plaat van The Band stamt uit 1968 en is het debuut van de voormalige begeleidingsband van respectievelijk Ronnie ‘The Hawk’ Hawkins en Bob Dylan. Het album opent met Tears Of Rage, een lied van de hand van Dylan en Band-pianist Richard Manuel.

Gisteravond zat ik opnieuw bij CCC Inc., ditmaal een optreden in de Accent-zaal van De Harmonie in Leeuwarden. Vorig weekend zag ik de mannen ook al twee keer. En in alle drie de gevallen speelden ze hun nieuwe live-versie van You Ain’t Goin’ Nowhere. De mannen namen ook een versie op, die uiteindelijk op ‘Optredens en vakantiehuisjes’ verscheen, Volume X uit de verzamelbox van CCC.

Op de radio zong Mathilde Santing het liedje Big Yellow Taxi van Joni Mitchell. Santing zong het liedje in het kader van het thema ‘Protestsongs’. Ik moest gelijk denken aan de versie van “protestzanger” Bob Dylan. Zijn versie is terug te vinden op de elpee Dylan uit 1973. Begin jaren zeventig had Dylan onenigheid met zijn toenmalige platenmaatschappij Columbia Records, waarna David Geffen van Asylum Records de zanger contracteerde. Omdat Dylan nog een contractuele verplichting had bij Columbia en deze niet zou inlossen, kwam Columbia met een album met restjes uit de opnamesessies voor Self Portrait en New Morning. Eén van die restjes is Big Yellow Taxi.

In 2006 verscheen het album Umoja van BLØF. Umoja betekent in het Swahili: ‘saamhorigheid, eenwording en eenheid’. Umoja telt dertien nummers uit dertien verschillende landen die in samenwerking met lokale artiesten waren opgenomen. Eén van die nummers is Hemingway, waar ik aan heb moeten denken bij het lezen van Amerikaan in Parijs (A Moveable Feast) van Ernest Hemingway.

ACHTERGROND Kenners hadden de bootlegs allang, maar nu, na 47 jaar, zijn eindelijk alle 139 nummers die Bob Dylan en The Band opnamen in de kelder van een roze geschilderd huis legaal uitgebracht. Gijsbert Kamer legt uit wat het belang is van The Basement Tapes.
Lees verder in De Volkskrant