Tandarts

Het was weer tijd voor mijn halfjaarlijkse bezoek aan de tandarts. Mijn mondspecialist houdt zitting in een gezondheidscentrum in Zuiderburen, een wijk ten zuiden van de stad. Voor mij toch al gauw twintig minuten fietsen. Met zulk mooi weer als vandaag is dat stukje fietsen geen probleem. Maar je moet me niet in de herfst horen praten over deze verplichte fietstocht naar de tandarts.
De man die elk half jaar mijn tanden en kiezen bij langs gaat, is een Afghaanse specialist. Ooit, in vroeger dagen, is hij gevlucht voor het Taliban-regime. Natuurlijk is dat niet prettig, om huis en haard te verlaten voor een groep moslimfundamentalisten. Daar staat wel tegenover dat hij nu mijn tandarts is. Een tandarts aan wie ik mij volledig toevertrouw.
Net als een van zijn assistenten, een mondhygiënist uit Iran. Met een hogere frequentie dan zijn Afghaanse opdrachtgever, kom ik bij mijn Iraanse vriend. Hij legt dan een heus bloedbad rondom mijn gebit en verwijt me dat ik beter moet oppassen voor het tandsteen.
Ik beloof het elke keer trouw.
De controle bij de tandarts is een administratieve handeling. Met een bevallige assistente worden wat huishoudelijke mededelingen gewisseld. Met cijfercodes waar ik totaal geen zicht op heb. Sowieso is mijn zicht wat beperkt. Ik kijk enkel naar het plafond, waar een aantal Loesje-posters hangen. Dat geeft de burger moed. In ieder geval wat afleiding.
Om na vijf minuten weer de hand te schudden van de beste man en een vervolgafspraak te maken. En dan weer moedig huiswaarts.