The Beatles

Vorige week stond de muziekwereld stil bij het vijftig-jarig einde van The Beatles. Een persbericht van bassist Paul McCartney over zijn solo-album leidde de ochtend van 10 april 1970 tot krantenkoppen als: “Paul verlaat The Beatles.”
De Britse band was al in ontbinding toen dit bericht de wereld in werd gestuurd. De verhoudingen waren al verziekt. Kwam dat door de komst van Yoko Ono? Het gebrek aan chemie, zichtbaar in de gemeenschappelijke kostuums? The White Album, een dubbel-elpee, was feitelijk al het eindproduct van vier solo-projecten in plaats van een gezamenlijk kunstwerk.
The Beatles was een band tussen 1960 en 1970. In tien jaar tijd bepaalden deze jongens uit Liverpool hun muziek. En zetten ze een stempel op de muziek ná hun. Niet in hun eentje. Want dan zou je The Rolling Stones tekort doen. Net als Eric Clapton. The Band. Bob Dylan. Plus al die andere muzikanten.
Maar toch.
Als ik denk aan The Beatles, zie ik het kwartet voor me zoals ze “later” waren. McCartney als de oude éminence grise. John Lennon als sportieve veertiger. Ringo Starr met zijn stoppelbaardje en V-teken in zijn hand. George Harrison met zijn onlosmakelijke dikke snor.
Maar ik realiseerde me onlangs dat dit beeld niet klopt. Natuurlijk niet. Je kunt niet de huidige pasfoto’s plakken op de hoofden van toen.
De vier Beatles waren tussen 1960 en 1970 ‘nog maar’ tussen de 20 en 30 jaar jong. Toen ze uit elkaar gingen, was het kwartet bij elkaar opgeteld 120 jaar: vier keer dertig. Ze hadden nog een heel leven voor zich, ware het niet dat de één werd vermoord en de ander ten onder ging aan kanker.
Ze waren nog maar dertig jaar toen ze hun stempel diep op de Britse muziek hadden gedrukt.
Nog maar dertig. Dat is, zeker nu, onvoorstelbaar.