The Last Waltz

Je hebt afscheid nemen en afscheid nemen. In 1976 nam The Band afscheid van het publiek als The Band. Dat deden de mannen met een vier uur durend concert, gehouden tijdens Thanksgiving Day, 1976 in Winterland Ballroom in San Francisco. Deze locatie was niet willekeurig gekozen: acht jaar eerder gaven de vijf muzikanten hier hun eerste concert als The Band.
The Band bestond zestien jaar, waarvan de tweede helft als een zelfstandige muziekgroep. De eerste acht jaren vormden de vier Canadezen en een Amerikaan de begeleidingsband van achtereenvolgens Ronnie Hawkins en Bob Dylan. Toen die laatste een mysterieus motorongeluk kreeg, begon deze band op eigen benen te staan. Music From Big Pink was het eerste wapenfeit van de artiesten, waarbij de albumtitel verwees naar het roze geschilderde huis in West Saugerties (New York), in de buurt van Woodstock.
Een kwart eeuw later zijn er vier versies beschikbaar van het afscheidsconcert van The Band. Allereerst de 3lp met “hoogtepunten” van het optreden. Want het feest begon al om 5 uur met een etentje voor alle genodigden. Pas om 9 uur ’s avonds begon het muziekgedeelte. En om kwart over twee ’s nachts speelden de vijf hun toegift. Voor de laatste keer stond The Band in zijn originele bezetting op het podium.
Enfin.
Natuurlijk kwam er ook de film The Last Waltz (versie 2), onder regie van Martin Scorsese. De film kwam pas twee jaar na het concert op de markt, om niet Dylans project Renaldo & Clara in de wielen te rijden – wat achteraf misschien een onzinnige reden is geweest, maar dat terzijde.
Van de elpee-versie verscheen later een geremasterde versie uit op cd, een dubbel-cd (de derde versie). Niets anders dan wat de elpee-versie ook al liet horen, maar nu toegankelijk voor de nieuwe generatie.
Als afsluitende editie verscheen in 2002 ook de 4cd, die meent compleet te zijn. Hoewel de 4cd completer is dan de elpee-/cd-versie, is ook de editie met de vier cd’s niet compleet. Natuurlijk, we horen Dylans volledige bijdrage, we horen de concert-versie van The Weight, de twee jams en de ultieme toegift. Maar waar is The Loud Prayer van Lawrence Ferlinghetti? Of ‘An introduction to The Canterbury Tales’ door Michael McClure?
Dat zijn de officiële uitgaven. Op YouTube circuleert de intergrale editie van The Last Waltz, gefilmd in zwart-wit en vanuit één camerastandpunt. Alles is te volgen, inclusief de podium-ombouwingen en wat dies meer zij.
Mooie muziekgeschiedenis. Het is één van de zegeningen van dit medium, dat je vrijwel alles kunt terugvinden. Wat ik in het geval van The Band’s afscheidsconcert met alle liefde doe.