Thirsty Boots

Vorige maand verscheen Another Self Portrait, deel 10 uit de fameuze Bootleg Series van Bob Dylan. Zoals het gaat bij een geoliede PR-machine, dat we kennen uit Amerika, publiceerde muziekuitgeverij Columbia maanden van tevoren al een kruimel van het te verwachten album.
Tijdens Record Store Day, in april, verscheen de elpee-singel Wigwam/Thirsty Boots. Zodra de singel op de markt kwam, kocht ik deze. Niet vanwege Wigwam; op de bijzondere uitgave was het een alternatieve opname van de versie die in 1970 verscheen als singel en de elpee Self Portrait. Opmerkelijk genoeg behaalde Wigwam vier decennia geleden de hoogste notering voor Dylan in Nederland.
Nee, het ging mij vooral om de B-kant, Thirsty Boots. Een nummer van Eric Andersen. Dylan nam ook dit nummer op, maar besloot het niet op het album Self Portrait te zetten. De reden dat Thirsty Boots achterwege bleef, blijft onbekend. We weten het eenvoudig niet. Misschien omdat de uitvoering te mooi was voor het album dat Dylan voor ogen had?
Met Self Portrait wilde de zanger zich vervreemden van zijn publiek, liet hij meermalen optekenen. Dylan gooide de nummers tegen de muur – de nummers die bleven hangen, vond hij geschikt om op te nemen. Omdat de zanger toch in de studio was, nam Dylan ook maar de nummers op die niet aan de muur bleven hangen. Een gemakzuchtige spaghetti-kok, die gauw tevreden is.
De opzet leek geslaagd. De fans herkenden zich met Self Portrait niet meer in de stem van hun generatie. Dit was niet meer de man die fel van leer ging tegen de heersende klasse. Nee, dit was de huisvader geworden, die tevreden was met zijn leven in de schaduw van zijn eigen roem.
Desalniettemin was Dylan blijkbaar geschokt vanwege de reacties op het dubbelalbum, met op de cover een zelfportret (een uitvloeisel van zijn lessen bij schilder Norman Raeben). Vier maanden later verscheen New Morning, met nummers die waren afgekeurd voor de musical Scratch van dichter Archibald McLeish.
Deze periode, inclusief de periode van Nashville Skyline (1969), vormt de basis van Another Self Portrait, waar Thirsty Boots op verscheen – Thirsty Boots, dat dus niet op het oorspronkelijke Self Portrait verscheen.
Een lied waarop de begeleiding minimaal is: slechts een piano, gitaar en mondharmonica. Het nummer klinkt bijna religieus, en doet denken aan de woorden van Jezus over de vermoeide reiziger. Bij het horen van Thirsty Boots gingen mijn gedachten naar Lay Down Your Weary Tune, weer later schoten mij de beelden binnen van de mars met Martin Luther King’s I Have A Dream-speech.
Thirsty Boots.
Ik geniet van dit lied. Als Dylan in staat is om zulke kwetsbare nummers uit te voeren, dan staat Dylan boven tijd en materie. Het lukt hem om covers zo te spelen, dat het over méér gaat dan alleen de tekst. En daardoor krijgt de uitvoering haast eeuwigheidswaarde.