Thuis

Inmiddels ben ik alweer een week thuis, na mijn woestijnervaring in het klooster in Westmalle. Nu is het dus zaak om weer in het ‘gewone ritme’ te komen. Na zo’n tiendaagse stel je je ook in op je thuiszijn. En be’j de brugge ienmoal over, dan be’j zowat weer thuus. Zo is het, Daniël Lohues.
Op Lohues’ vierde en afsluitende ‘seizoens-album’ Allennig IV uit 2010, staan twee heerlijke nummers. Ik luisterde ze, eigenlijk bij geval, toen ik vorig weekend weer thuis kwam. Twee nummers sprongen er uit: Kom Nou Mar Naor Huus en Niet Alle Dwalers Bennen Verdwaald. Waarom ze me opeens zo aanspraken?
In ‘Kom nou mar’ vanwege dit couplet:

Kom nou mar naor huus
En vind hier joen rust
Nuum ’t zoa’j ’t nuumen willen
Mar ’t blef ’n nöst

En bij ‘Dwalers’:

Dwalen kan ’n doel weden
Mar zölfs zunder dat
Kan piereweijen weerde hebben
Ok al he’j der niks an had
Niet alle dwalers bennen verdwaald.

Iets vergelijkbaars heb ik met het nummer Ga Niet Weg van Jeroen Zijlstra, op zijn album Kalm (2008):

Blijf als je ’t liefst wilt vluchten
Blijf al je wordt vervloekt
Blijf waar je bent gebleven
Blijf bij waarnaar je zoekt

Blijf als de wind verkeerd staat
Blijf als je bent bezeerd
Blijf als het kant noch wal raakt
Blijf tot het tij weer keert

Ga niet weg op een goede morgen
Ga niet weg op een slecht moment
Ga niet weg op een zekere avond
Blijf wie je bent

Het teruggrijpen op poëzie en literatuur, om zo onder woorden te brengen wat ik heb meegemaakt. Bij benadering. Want eigenlijk, zeker in een klooster, is iedereen allennig.
Twee keer heb ik in het klooster een ervaring gehad, die ik achteraf als een roeping heb geïnterpreteerd. De belangrijkste ervaring was die van Jesaja 58: 11, een vers waarin de HEER aangeeft de rechtvaardige te leiden. En dat in een profetie over het vasten dat Hij verlangt: het omzien naar je naaste.
De andere ervaring was een alinea uit het boek ‘De Mystieke Tuin’, waarin de lezer (ik?) wordt opgeroepen om de literaire begaafdheid in te zetten voor het Koninkrijk van God. Volgens mij twee teksten die prima gecombineerd kunnen worden. Door #KerkInDeStad, het stadsdiaconale project waar ik mee bezig ben in Leeuwarden. En door hierover te bloggen.
Deze week sprak ik weer met een bevriende theoloog. Of een vriend die theoloog is. Van hem heb ik veel geleerd, vooral in het pastorale vlak. Met hem ben ik ook het project #KerkInDeStad gestart. Ruim een jaar geleden trokken wij gezamenlijk naar de Pauluskerk in Rotterdam, waarmee onze stadsdiaconaat van Leeuwarden is begonnen.
Hij zei me, nadat hij mijn verslag had gelezen, de volgende legendarische woorden: “Op elke bladzijde was het voor mij duidelijk: jij hebt een roeping voor het klooster. De broeders roepen je. En daarbij: het kloosterleven past je goed, zoveel is wel duidelijk. Ga goed bij je na op wat voor roeping je wacht. Is het een vocatio externum of vocatio internum, een interne of een externe roeping? Ik zou zeggen: een overduidelijke externe roeping.”
Hier kan ik weer even mee vooruit. Waar wacht ik op? Is de vocatio externum inderdaad zo overduidelijk? Of is die roeping een projectie van mijn eigen verlangens, mijn eigen ideeën? En hoe verhouden deze externe opmerkingen zich met de ‘Godsopenbaring’ van Jesaja 58? Is een eventueel monastiek leven in een abdij een vlucht of een daadwerkelijke Goddelijke opdracht?
Anders leven is tegen de haren in strijken, zegt Thomas Quartier. De oudtestamentische profeten waren stuk voor stuk mannen, die niet op hun opdracht zaten te wachten. De grote vraag is dan of ik wel zit te wachten op het leven als monnik. Je levert wel alles in, je geeft je hele leven op. Ben ik in staat om dat te doen? Tien dagen lukte me wel, maar kan ik ook de rest van mijn leven zonder mijn eigen (muziek-)bibliotheek?
Vragen waar ik mij de komende tijd over buig. En wie met me wil meedenken, graag!