Triplicate: cd, tour en Nobelprijs

Vandaag begint Bob Dylan aan zijn Europese voorjaarstournee 2017. De eerste speelstad is Stockholm, waar hij ook morgenavond een optreden verzorgd. En nu hij dan toch in de Zweedse hoofdstad is, zal hij ook in eigen persoon de versierselen van de Nobelprijs ophalen. Want dat is er nog niet van gekomen, sinds het Nobelcomité in oktober bekend maakte dat Dylan de prijs voor Literatuur heeft gekregen. Tijdens de ceremonie van 10 december zong Patti Smith een liedje, en de toenmalige Amerikaanse ambassadeur, Azita Raji, sprak de Banquet Speech uit.
De ceremonie waar Dylan deze keer wél bij is, zal overigens een zeer besloten karakter hebben. Alleen de poet laurete en de leden van het Nobelcomité zullen aanwezig zijn. Een wens van de gelauwerde dichter.
Twee vliegen in één klap tijdens dit Zweedse onderonsje. En dat in het weekend, dat Triplicate verscheen. Triplicate is het derde album waarop Dylan nummers uit The Great American Songbook ten gehore brengt. Eerder kwam hij met Shadows in the Night (2015) en Fallen Angels (2016) op de proppen. Triplicate, een drieschaar dus van “Frank Sinatra-songs”. Maar ook een drievoudig album, want Triplicate telt drie schijfjes, met elk tien nummers, bij elkaar gezet rondom één thema.
Zo heeft schijfje 1 de titel ‘Til The Sun Goes Down, heeft schijfje 2 de titel Devil Dolls meegekregen en is het thema van schijfje 3 Comin’ Home Late. Thema’s en liedjes die Dylan zelf heeft uitgekozen en muzikaal vorm heeft gegeven; ook voor Triplicate tekende de maestro zelf voor de productie onder zijn pseudoniem Jack Frost.
Goede hoes, overigens. Zonder de naam van de uitvoerende artiest, enkel het albumtitel. Wel in een schitterend lettertype, overigens. Goede vormgeving van hoes en schijfjes: je merkt dat de bard uit Minnesota teruggrijpt op de oude muziektraditie van de Verenigde Staten. En prima foto’s: een schitterende ‘crooners-portretfoto’ van de zanger, en een leuk vakantie-kiekje van de zanger bij een Amerikaanse auto. Mét een Amerikaanse schone, Dylan blijft een womanizer.
Tom Piazza tekende voor de zogenaamde liner notes, de tekst in het boekje van Triplicate. Hij ontving in 2004 een “Grammy Award voor Beste Hoestekst” voor het album Martin Scorsese Presents The Blues: A Musical Journey. Waarvan akte.
Nog even voor de administratie: de begeleidingsband van Dylan bestaat uit dezelfde mannen als zijn live-band. Allen spelen ze één instrument: Dylan alleen de vocalen (geen gitaar, piano of mondharmonica). Tony Garnier doet alleen de bas (geen stand-up bass), Charlie Sexton op gitaar (geen lead- of rhythm guitar), Donnie Herron alleen de steel guitar (geen viool of mandoline) en George Receli verzorgt de drums.
Maar wie is die Dean Parks? Hij is sessiemuzikant en ook al te horen op de eerste ‘Songbook’-plaat van Dylan, Fallen Angels. De kans dat Parks meespeelt in de band vanavond, is minimaal. Om niet te zeggen: uitgesloten.
Vanavond verzamelen de eerste Dylan-fans zich rond het Stockholmse podium. Op internet wordt druk gespeculeerd wat de setlist zal zijn. Komt er weer een standaard-speellijst, zoals Dylan de afgelopen jaren heeft gedaan? Welke nummers uit het muzikale Amerikaanse archief zullen prijken op de setlisten? Komt er weer een ‘intermission’, een pauze in de show? Vanavond weten de Zweden wat de Nobelprijs-winnaar zijn publiek voorgeschoteld.
Voor de overigen moeten we wachten tot morgenochtend.