Vrienten

Gisteren werd bekend gemaakt dat muzikant Henny Vrienten is overleden. Mijn vader vroeg hoe het nieuws bij me binnen kwam.
Ik mailde mijn vader:
“Het overlijden van Henny Vrienten heeft me toch wel wat meer aangegrepen dan van tevoren gedacht. Over zijn ziekte werd nooit wat verteld, maar dat de afscheidstournee van Doe Maar (door Corona-maatregelen twee jaar uitgesteld) uiteindelijk werd geannuleerd, gaf al wel wat aan. Dat Vrienten geen Corona had, want dan kun je na een tijdje wel weer min of meer gewoon werken. Gijsbert Kramer, muziekjournalist van de Volkskrant, wist te melden dat Vrienten aan longkanker is gestorven.
Ik heb het stukje van Frits Spits bij Nieuwsuur teruggekeken. Mooi eerbetoon. Dat hij in de uitzending Het Museum Van Weemoed En Gemis liet horen,
is een bijzondere keuze. Vorige maand bij de Liwaddag in Kampen liet ik dit liedje ook horen. Het is Vrienten op z’n best: muzikaal klopt het en tekstueel druipt het van Vrienten-achtig cynisme.
Hendrikus Cornelis Jacoba (Henny) Vrienten stond in zijn paspoort. Klinkende namen voor een katholiek jongetje uit Noord-Brabant. Hij was het best als hij in dienst was van een ander of van een groter geheel. Dat is bassisten eigen: niet op de voorgrond, maar wel een belangrijke schakel. Voordat Vrienten bij Doe Maar kwam (de band bestond al en vormde zich rond Ernst Jansz), probeerde Vrienten een solocarrière op te starten. Onder eigen naam, maar ook als Paul Santos en Ruby Carmicheal – het is nooit wat geworden. Vrienten had in die jaren al wel groot succes als schrijver van smartlappen voor bijvoorbeeld Johnny Jordaan en de Zangeres zonder Naam. Met teksten als: “Moeder, wat maak je toch een herrie / zit je soms weer aan de sherry?”
Bij Doe Maar moest Vrienten zijn plek natuurlijk delen met de andere band-leden. En dat deed hij goed. Zijn muziek zat goed in elkaar, zijn teksten waren mooi, hoewel soms op het cynische dus af.
Na Doe Maar maakte hij veel muziek voor films en televisie-series. Ook al zo’n dienstbare positie: zijn bijdragen waren als ondersteuning voor iets anders. Zo maakte hij de filmmuziek bij The Discovery of Heaven, de verfilming van Mulisch’ De ontdekking van de hemel door Jeroen Krabbé. In 2008 maakte hij een cd met Henk Hofstede en Frank Boeijen (Aardige Jongens). De laatste jaren vormde hij een gelegenheidsformatie met Boudewijn de Groot en George Kooijmans (van de Golden Earring). Twee projecten waarin Vrienten ook weer zo zijn eigen plek had, als ‘één van de jongens’.
Vrienten was een poëzieliefhebber. Hij heeft een keer in een interview gezegd dat hij dagelijks een dichtbundel kocht. Nu is dat wel wat overdreven, maar zijn bibliotheek was fors, zoals ook Frits Spits vertelde. Hij maakte een aantal bloemlezingen met gedichten, waaronder uit het werk van Slauerhoff. En in 2014 de bundel Aan De Laatste Roker: het roken als thema, met tekeningen van Peter van Straaten.
Wat minder mensen weten, is dat Vrienten in 2008 een hoogmis schreef. Dat wil zeggen, hij zette teksten op muziek voor een oecumenische studentengroep.
Het is toch het katholieke jongetje uit het zuiden.”