W.F. Hermans

Willem Frederik Hermans is één van De Grote Drie, de drie belangrijkste naoorlogse Nederlandse auteurs. Maar wat heb ik van hem? Wat ken ik van hem? Wat deel ik met hem? Natuurlijk, ik ken de titel De donkere kamer van Damokles, maar daar blijft het ook wel zo ongeveer bij. Moet ik tot mijn grote schaamte bekennen. Van zowel Mulisch als Reve had ik al wel iets gelezen, met Hermans moest ik nog kennis maken.
Een literaire kennismaking is er dan toch van gekomen. Ik heb aan de hand van uitgever Bob Polak die literaire wandelingen gemaakt door Amsterdam, de stad waar Hermans woonde tussen 1921 en 1950. Polak haalt een aantal keer De Laatste Roker aan, wat mij terstond doet denken aan de bloemlezing Aan De Laatste Roker. De dichtbundel uit november 2014 is samengesteld door Henny Vrienten en heeft tekeningen van Peter van Straaten.
Maar ik heb ook eigen werk van Hermans in de kast staan. De donkere kamer van Damokles heb ik. Met de groene kaft, in 2012 uitgeven als cadeautje tijdens de actie Nederland Leest. En waar ik nog wel een beetje trots op ben, is deel 17 uit Hermans’ Verzamelde Werken: De Raadselachtige Multatuli.
Toen Willem Frederik Hermans werd gevraagd een tekst voor een publicatie over Multatuli te schrijven, greep hij die gelegenheid aan om zijn eigen oude plan nieuw leven in te blazen: een rijk geïllustreerde biografie van de schrijver voor wie hij een levenslange fascinatie zou koesteren en die hij karakteriseerde als ‘absoluut de meest dolle man die ooit een Nederlandse pen gehanteerd heeft’.
Het is één van de vier uitgaven van de Max Havelaar die in mijn boekenkast staat. En één van de werken uit het oeuvre van Hermans.
Last but not least, ik deel nog iets anders met “Wim”. Zijn tweede voornaam Frederik – dat is mijn eerste voornaam. Kijk, dát is pas iets dat verbindt.