Walhalla

Ik ben weer voor even terug in de stad waar ik de zoon van mijn vader ben. Dat wil zeggen dat ik terug ben in het dorp waar ik mijn jeugd heb doorgebracht. En hoewel mijn ouders nog steeds in het Friese Haagje wonen, ben ik niet zozeer terug naar vroeger. Deze keer ben ik een man met een missie.
Want de plaats Heerenveen, zowel het dorp als de gemeente, biedt een plek voor hartstochtelijke fans van de Amerikaanse zanger Bob Dylan. Zij organiseerden bijvoorbeeld zes jaar geleden een busje om vanuit Friesland naar Amsterdam te gaan. Het was de eerste van twee shows in de Heineken Music Hall, ik liep stage bij de Friesland Post, het optreden bezocht ik samen met Jan en het was de eerste keer in Nederland dat Dylan de zogenaamde intermision verzorgde: een pauze halverwege de setlist.
In die pauze ontmoetten we ook de twee vrijgemaakt-gereformeerde predikanten Gertjan van Harten en Bastiaan van der Wal.
Bij binnenkomst werd ik door de echtgenote binnengelaten en gelijk doorverwezen naar boven. Gelijk de eerste verdieping, daar werd ik verwacht. Gelijk bij binnenkomst werd ik overdonderd. Ik ben niet ontevreden over mijn Dylan-bibliotheek. Maar in dit heilige der heilige verbleekt zelfs mijn totale bibliotheek. In Heerenveen moet ik mijn meerdere erkennen in het verzamelen van materiaal van en over Dylan.
Desalniettemin vond ik in deze Heerenveense schoolmeester een soulmate. Het is prettig om iemand te treffen met wie je op dezelfde lijn zit. Het verzamelen, de boeken, de fysieke producten, dat soort dingen. Zoals het dan gaat, denk je dat je een uurtje onderweg bent, om te ontdekken dat je al ruim het dubbele van die tijdsbepaling onderweg bent.
De stad waar ik de zoon van mijn vader ben, zongen De Poema’s een aantal jaar geleden. Dat ging over Amsterdam, waar de heimwee werd ondersteund door muziek van de Rolling Stones. Heerenveen is het dorp waar ik vandaan kom. Niet per se ondersteunt door een muzikale opvoeding. Maar ik weet me wel in de rug gesteund door Dylan.