You ain’t goin’ nowhere

Gisteravond zat ik opnieuw bij CCC Inc., ditmaal een optreden in de Accent-zaal van De Harmonie in Leeuwarden. Vorig weekend zag ik de mannen ook al twee keer. En in alle drie de gevallen speelden ze hun nieuwe live-versie van You Ain’t Goin’ Nowhere. De mannen namen ook een versie op, die uiteindelijk op ‘Optredens en vakantiehuisjes’ verscheen, Volume X uit de verzamelbox van CCC.
Dylan nam het nummer in 1967 twee keer op met zijn vrienden van The Band. De tekstschrijver en muzikant zat op dat moment ziek thuis, na een wat mysterieus motorongeluk. Een van die versies verscheen op The Basement Tapes uit 1975; bij de volledige uitgave van de kelder-bandjes in 2014, als aflevering 11 uit The Bootleg Series, kwamen beide versies op de markt.
In 1971 nam Dylan een nieuwe versie op van You Ain’t Goin’ Nowhere, toen als bonus-materiaal voor Bob Dylan’s Greatest Hits Vol. II (of bekend als More Bob Dylan Greatest Hits). Het is deze ‘nieuwe’ versie die vooral bekend is geworden.
Toen ik in maart bij een optreden was van Tangarine, ook toen in de Harmonie, speelden zij ook het nummer You Ain’t Goin’ Nowhere. De leadzang verdeelden ze onder elkaar, zowel de tweeling als hun begeleidingsband. En zo hoorden we ook de drummer en de bassist van dienst een couplet voor hun rekening nemen.
Daar moest ik aan denken, toen ik Ernst Jansz, Huib Schreurs, Joost Belinfante en Jaap van Beusekom het nummer You Ain’t Goin’ Nowhere in de Accent-zaal vertolkten.