Zwaagwesteinde

Ik was in Zwaagwesteinde – of De Westereen, zoals de officiële naam sinds jaar en dag is. Ik was er alleen, dus alle tijd van de wereld om eens om me heen te kijken. Er liep net buiten het dorpje, vlakbij de zogenaamde villawijk, een heuse oprijlaan. Nu was deze laan er één van het doodlopende soort. Dat was althans wat het bordje aan het begin mij vertelde. Ik zag inderdaad een mogelijkheid om de straat te verzegelen met een paaltje, maar het gehele paaltje ontbrak.
Zowel aan het begin als aan het einde van deze laan.
Reden genoeg om mij in de bocht van deze laan te zetelen en waar te nemen of het fysieke einde van de laan nog zou groeien. Als een soort wonderboom. Bij Jona schoot de boom ook spontaan en in redelijke snelheid op.
Ik had zicht op een groen schuurtje annex tuinhuisje. Het ontwerp en de kleur deden me denken aan het boerderij-speelgoed waar ik vroeger mee speelde. Maar dit schuurtje was echt en hier kon niet mee worden gespeeld.
De grijze bakken aan de weg waren mij al opgevallen tijdens mijn dorpse wandeling. De bakken waren vol en dat betekende dat de ophaaldienst nog voorbij moest komen. En inderdaad, ik had het geheel nog maar net in ogenschouw genomen of een grote rode vrachtwagen van Omrin reed de oprijlaan op. Het groene boerderij-schuurtje was als eerste aan de beurt om door meneer Omrin geholpen te worden.
Een grote arm kwam uit de rug van de truck tevoorschijn en tilde de eerste grijze bak op. Een paar keer schudden om wat lastig materiaal los te krijgen en hup – de bak werd door de lange arm der wegschoonmakers weer op de straat gezet. Tijd voor de chauffeur om door te gaan naar de buren. De dichtstbijzijnde buren waren om de hoek, juist die hoek waar ik in de buitenbocht was gesetteld.
De chauffeur zwaaide me toen ik in zijn levende hoek kwam. De dag was nog jong en vol belofte.
Nadat de vrachtwagen de hoek om was gegaan, had ik weer vrij uitzicht op het groene schuurtje. Warempel, er ontspon zich iets van leven. Pake kwam uit zijn schuur tevoorschijn. Een heer van stand, die zijn rollator vooruit duwde over het gras. Op het plateautje van het voertuig lag een paaltje. Deksels, is dat niet het paaltje om de laan dood te slaan?
Maar voordat pake bij het verzegelstuk was aangekomen, passeerde hij zijn eveneens groene brievenbusje dat ter controle bekeken moest worden. Helaas, niemand had de moeite genomen om pake te verblijden met een brief of een postkaart. Stug zette pake zijn rollator weer in beweging, zo snel als het gras het toe liet.
Eenmaal de rollator omhoog de laan op geduwd, begon opa aan zijn wekelijkse sluitingsritueel. De paal werd op het bestemde plaatje gezet en met een bijpassende sleutel werd de paal vastgezet. Dit vastzetten had nogal wat voeten in de aarde; er kwam nogal wat werk bij kijken om de oprijlaan tot een doodlopende straat voor het autoverkeer te maken. Een heel gedoe, maar pake liet zich niet gek maken. En inderdaad, na wat heen en weer draaien stond de paal weer stevig in de grond.
Voldaan draaide de oude heer zijn rollator om en keerde huiswaarts. Zijn doel was niet het schuurtje waar hij vandaan kwam, maar het bijstaande huis. Zijn taak voor deze ochtend zat er op. Nu eerst maar weer een kopje koffie drinken en dan maar weer verder.
Inmiddels was de rode vrachtwagen van Omrin voort gegaan. Van het tafereel aan het begin van de laan had de berijder geen idee meer. Dat hoefde ook niet, zijn eigen doel lag elders.
Mijn dag was ook compleet. Ik was blij met dit tafereel. Dit dorpse gebeuren.