Zwolle

Tijdens het afgelopen carnavalsweekend was ik weer even terug in Zwolle. De stad waar ik twee jaar heb gewoond, tussen 2007 en 2009. Via de Christelijke Hogeschool Windesheim, waar ik indertijd Journalistiek studeerde, kon ik een studiekamer bemachtigen. Een voormalig verzorgingshuis, de stangen waren nog in de douche annex toilet terug te vinden. Het pand aan de Harm Smeengekade werd door de studenten bewoond, om krakers voor te zijn.
En zo gebeurde het dat ik praktisch onder de Peperbus woonde. Hoewel, ik woonde ‘achter’, met het uitzicht op de IJsselhallen. Desalniettemin had ik vanuit mijn stek een goede uitvalbasis voor alles wat er moest gebeuren. De stad was de gracht over, het station op een kwartier lopen, naar school was ik met tien minuten fietsen.
Het voormalige verzorgingshuis stond op de nominatie om gesloopt te gaan worden. Dus de studentenhuisvesting was van tijdelijke aard. Maar niets is zo blijvend als een tijdelijke maatregel. Dus met die afbraak zou het nog wel even duren. Zo dachten we. Niets is minder waar – het carnavalsbezoek aan de Hanzestad liet zien dat de flat inmiddels aan de ontmanteling is begonnen.
Een beetje weemoedig werd ik er wel van. In en rond deze flat zette ik mijn eerste zelfstandige stappen in de grote mensen-wereld. Die tastbare herinnering wordt nu afgebroken. Ik heb er geen foto’s meer van.
Enfin. Het is ook een kamer van een verleden. De Harm Smeengekade was toen, het is een decennium geleden dat ik er woonde. Een mooie tijd gehad, dat zonder meer. Maar of ik terug zou willen?
Ach, welnee.